Weer thuis

Dag 124, Woensdag, 14 januari 2009, Santiago - Pyreneeën

Om kwart over tien exact vertrekt de bus met als eindbestemming Parijs. Ik vraag of ik daar moet overstappen, maar dat blijkt al in Burgos te zijn.
Dit is de derde keer, dat ik met de Europaliners dwars door Europa reis. Ik vind het een heel fijne en ontspannen manier om grote afstanden in Europa af te leggen. Bij vliegen of treinen komt veel meer stress kijken en bovendien is het ook nog eens veel goedkoper dan vliegen. Toegegeven je moet kunnen slapen in de bus. Maar het fijne van de bus is, dat de chauffeur zich om zijn passagiers bekommert.
Om de twee à drie uur wordt er gestopt voor een hapje of een drankje.
Om zeven uur zijn we op het wisselstation in Burgos. Van alle kanten stromen een stuk of zes bussen toe. Er wordt een uur pauze gehouden en dan gaat het om acht uur na het overpakken van de bagage verder.
Om middernacht zijn we net op de grens met Frankrijk.

Dag 125, Donderdag, 15 januari 2009, Pyreneeën - Bredevoort.

De bus houdt er goed de vaart in. We liggen op schema, tot we bijna met de middag in Parijs zijn. De politie leidt ons van de snelweg af en er volgt een uitgebreide controle van ik weet niet wat. Alles speelt zich buiten de bus af. Het oponthoud kost een uur. De bus rijdt door naar Lille, waar de helft van het aantal passagiers uitstapt. 'k Vraag me af wat de connectie is tussen Spanje en Lille. Daarna stapt er in Gent nog een passagier uit, voor het verder gaat naar Eindhoven, waar we midden in de spits terecht komen en de vertraging steeds groter wordt.
De trein naar Den Bosch komt spoedig. Wat een mensenmassa! Ook de aansluiting in Den Bosch naar Arnhem laat niet lang op zich wachten, maar dan!.
Om tien voor zeven pak ik in Arnhem de trein naar Aalten, waar ik verwacht om half negen aan te komen. In Didam wordt iedereen verzocht de trein te verlaten, "wegens een sein- en wisselstoring". Het valt me op dat er meteen zo negatief over het oponthoud gesproken wordt. "Het kan wel een uur duren", hoor ik zeggen. "Syntus zal ons toch niet een uur in de steek laten", denk ik dan nog vrij naïef. Door de luidsprekers wordt gesuggereerd dat vanaf Doetinchem alles weer normaal is. Er wordt me een lift aangeboden door iemand die afgehaald wordt vanuit Doetinchem. Maar in Doetinchem blijkt ook alle treinverkeer stil te liggen. Er staat een lange rij auto's voor de gesloten overweg te wachten. De politie gaat met zwaailichten en loeiende sirenes voorop de overweg over. Dan volgt heel voorzichtig het opgehouden verkeer. Ik ben weer in Nederland.
Ook in Doetinchem dus sein- en wisselstoringen, maar ik kan daar gelukkig wachten in een verwarmde stilstaande trein. "Hoe gaat Syntus dit goed maken?" vraag ik aan de machinist van de trein. "Syntus gaat dit niet goed maken", hoor ik hem zeggen. Intussen doe ik wanhopige pogingen mijn buurman die me zou komen af halen in Aalten te bellen om te zeggen dat het er naar uit ziet dat ik nog lang niet in Aalten ben. Er zullen bussen ingezet worden die aan de voorkant van het station de passagiers zullen oppikken. Er wordt er niet bij verteld of dit vandaag zal zijn of misschien volgende week.
Er verschijnt een lijndienstbus naar Varsseveld. Vanaf Varsseveld rijdt er een pendeltrein naar Winterswijk wordt er iedere tien minutenten omgeroepen. Dus vanaf Varsseveld zou alles weer normaal kunnen zijn. In Varsseveld mogen we van de buschauffeur in de bus blijven wachten tot er een trein komt. Binnen vijf minuten is dat het geval. Er gaat een gejuich op, maar als de eerste passagiers die al ingestapt waren weer moeten uitstappen rijdt de trein verder. Het heet dat hij verder rijdt om "de boel om te zetten". Maar de trein blijft weg, wel een kwartier lang. Als ik de verbinding met mijn buurman verbreek, van het gesprek waarin ik hem gevraagd heb of ie me afhalen wil uit Varsseveld, komt de trein er net weer aan. Iedereen stapt vol vreugde in, ik moet achterblijven om de afhalende buurman niet mis te lopen.
Om kwart over tien ben ik dan eindelijk thuis en goed ook.