Hier Jan Bloemendaal, hier Salzwedel

Hier Jan Bloemendaal, hier Salzwedel.

Aan het begin van het jaar schreef ik het vorige bericht voor “Waar ben jij nu”
Nu het jaar bijna om is wil ik alle lezers hele prettige feestdagen wensen.

Als er mensen zijn die geïnteresseerd zijn in mijn bevinden in dit jaar in Salzwedel dan kan ik hen vertellen, dat het mij zeer goed gegaan is het afgelopen jaar in een voor mij vreemde stad in een ander land.
Toen ik mij hier verleden jaar vestigde was ik natuurlijk niet voor de eerste keer in Duitsland en ook niet voor de eerste keer in één van de nieuwe Bundesländer. Toch was het een enorme gok voor mij. Zou het mij bevallen in mijn nieuwe omgeving? Ik waagde het niet meteen een huis te kopen. Zou het mij niet bevallen, dan zou ik min of meer aan een gekocht huis vastzitten als ik weer weg zou willen, zeker nu ik net in de krant gelezen heb dat Salzwedel dit jaar al 187 inwoners minder telt dan een jaar geleden. De vraag naar een eigen huis is hier minimaal.
Maar wat mezelf betreft meen ik te mogen zeggen dat ik eigenlijk groot geluk gehad heb bij mijn vestiging hier. Een zo groot geluk had ik voor begin van dit Duitse avontuur niet kunnen vermoeden.
Dat geluk heet Urania.
Neen,Urania is geen vrouw, maar een Bildungsverein. Zeg maar een soort Nut van het Algemeen, zoals wij dat vroeger kenden in de Lage Landen. Urania nu organiseert regelmatig lezingen en reizen. Vele reizen heb ik in dit jaar met de Urania ondernomen. In mei was ik met de Urania negen dagen in Litouwen op de internationale Hansetagen. Meerdere meerdaagse reizen maakte ik met de Urania in Duitsland en ook was ik een keer of tien mee op een dagreis. Door die reizen leerde ik mensen kennen. Dat had ik nodig wilde ik me hier thuis gaan voelen.
Het begon allemaal vorig jaar november toen ik me meldde om de door de Urania georganiseerde cursus tot opleiding voor stadsgids te volgen. Van het één kwam het ander en zo leerde ik de ASA kennen. Wat de lui daar uitvoeren drong pas tot me door nadat ik enige tijd met de oren geklapperd had. De ASA bleek een club mensen die zich na de Wende bezorgd ging maken over de vele prachtige gebouwen, meest in vakwerkstijl, die leeg stonden. Men sloeg de handen ineen en besloot te redden wat er te redden was en dit bijna zonder geld. Momenteel heeft de ASA de beschikking over twee enorme gebouwen in de Neuperverstrasse die gerestaureerd worden. Aan die restauratie draag ik mijn steentje bij. Ik meld me daar als ik zin heb. Daarnaast organiseert de ASA in september en op de tweede Advent een manifestatie van het ambacht om 1900. Ik heb me verbaasd over de enorme belangstelling daarvoor van het publiek op de beide manifestaties zonder dat op de tweede iets nieuws geboden werd. Beide keren waren het grandioze gezellige dagen.

Vaak heb ik gedacht dat Duitsland gewoon een grotere uitgave was van Nederland. Nu heb ik dit jaar wel enige verschillen ontdekt. Wat te denken van het handjesgeven? Veel vaker dan in Nederland worden hier handen geschud. Hoe precies en wanneer niet is nog een onderwerp van studie. Behörden schijn je alleen bij afscheid een hand te geven dacht ik en toen ik een paar weken geleden een bespreking had bij een mij onbekende notaris werd er voor de bespreking niet aan handen schudden gedaan. Bij het afscheid schudde ze iedereen de hand. Kom je in een groep met onbekende mensen, dan zeg je meestal niet je naam, geeft iedereen een hand en hoort vervolgens van niemand hoe hij of zij heet, zodat je niet zoals in Nederland waar iedereen bij zo’n gelegenheid zijn naam stottert staat te schutteren en vervolgens bij een nadere kennismaking je verontschuldigend informeert hoe de naam van de gesprekspartner ook al weer was.
Kom je in een groep, bijvoorbeeeld bij een lezing van de Urania en het zaaltje is al redelijk bezet, te bezet om iederen een hand te geven, dan klop je drie keer met je vuist op tafel, waarop iedereen deze groet met het gelijke gebaar beantwoordt. Wat ik dus deed op een bijeenkomst van de Urania, toen ik een uur te laat kwam en de lezing al lang aan de gang was, ik ging toen stilletjes zitten, was dus nogal onbeleefd. Toen had ik ook met de vuist op tafel moeten slaan, zoals me later bleek.
Handen klappen doen ze hier ook graag ook al kan dit ook vervangen worden door met de vuist op tafel te slaan.
Bij vele bijeenkomsten wordt gegeten, koffie gedronken veel minder. Bij de Urania sta ik al bekend om mijn koffie dorst. Het is me al twee keer overkomen dat ik thuis al had gegeten en er niet opgerekend had dat er bij de bijeenkomst ook een complete maalijd bleek te worden opgediend.
Kuchen worden hier ook bij vele gelegenheden gegeten, maar dan is er altijd koffie bij.
Mijn zienswijze op het leven in de DDR is in dit jaar ook behoorlijk gewijzigd.
Mensen vertellen daar graag over. "In DDR-zeiten", klinkt het dan en dan komen de verhalen over die goede oude tijd. Als ik de nostalgie eruit filter, dan geloof ik toch dat de meeste mensen hier goed geleefd hebben in de DDR.
Aan sommige dingen kan ik maar moeilijk wennen. Zo bijvoorbeeld aan het gedrag van medici. Mijn huisarts kent geen bezoeken op afspraak. Dus kan het gebeuren dat je wel twee uur in de wachtkamer zit alleen voor een herhaalrecept.
Van de oogarts dacht ik aanvankelijk dat ze het beter deed tot ik erachter kwam dat ze nog drie mensen meer op de zelfde tijd had uitgenodigd.
Bij de oogarts ga ik geloof ik niet meer terugkomen, ik zoek een andere. Ik zie slecht de laatste maanden, misschien komt dat door de nieuwe bril. Maar mijn oogarts vertelde me dat ze gemeten had dat ik uitstekend zag. Toen ik haar voorzichtig trachtte duidelijk te maken dat mijn klacht toch haar uitgangspunt van handelen diende te zijn, en niet haar meetresultaten, vertelde ze me na lang aandringen dat ze niets voor mij doen kon, omdat ik geen particulier patient meer was. Mijn verwondering uitsprekend over deze burocratische gedachtengang heb ik haar een hand gegeven en ben vertrokken.
Er is nog een vrouw met wie ik het dit jaar behoorlijk aan de stok heb gekregen, om niet te zeggen dat ik op voet van oorlog sta met de buren onder me. Zo erg zelfs dat haar man me onlangs naar de keel vloog onder het uitroepen van:”Ich bringe dich um!”. En dat alles omdat ik geluidsoverlast zou veroorzaken. Maar geluidsoverlast is al als ik ’s nachts achter mijn buro gezeten soms mijn voeten verzet. Zij slapen in de kamer onder mijn voeten. Bij overlast reageren ze dan door drie maal te kloppen en soms gevolgd door twintig maal te bellen waarvoor ze in dit geval midden in de nacht naar buiten moesten omdat daar slechts mijn bel bediend kan worden.

Het gedrag van de onderburen heeft er wel toe bijgedragen, dat ik actief bleef in de zoektocht naar een koopwoning. Tot oktober kon ik nog niet kopen, omdat ik mijn financiële situatie niet kende. Weliswaar had ik verleden jaar augustus mijn huis in Bredevoort al verkocht, maar de koper wilde een jaar de gelegenheid om een financiering te vinden en in de loop van het jaar vertelde hij mij dat het hem niet lukte de financiering rond te krijgen. Nou daar zat ik niet op te wachten. Ik zou dan wel tien procent van de koopsom handje contantje krijgen, maar daar schiet je niks mee op bij dalende huizenprijzen en een huis dat dan minder gaat opbrengen doordat het onbewoond verkocht moet worden. Ik was dan ook heel blij dat hij me eind september meedeelde dat hij zo snel mogelijk geleverd wilde hebben, want de financiering was toch rond.
Daarop toog ik hier nog intensiever aan het zoeken. Ik vond een juweel van een huis in Beetzendorf. Veel te groot voor mij, maar de prijs was een fooitje. Mijn grootste bezwaar was het dorp Beetzendorf, 22 kilometer van hier, een geheel andere gemeenschap dan Salzwedel en die overgang vond ik onoverkomelijk, omdat Salzwedel me zo goed bevalt. Verscheidene keren ben ik naar Beetzendorf gereden om door de sfeer te proeven de vraag beantwoord te krijgen:”Wil ik hier wonen of wil ik hier niet wonen?” Toen ik eindelijk de vraag negatief beantwoord had diende zich binnen een paar dagen een object aan dat, weer veel te groot weliswaar, toch een reuze geschikte woning voor mij zou opleveren.
Toen ik de vraagprijs hoorde, was ik al bijna verkocht. Bij de eerste bezichtiging heb ik al geld geboden. Na een week had de verkoper het bod geaccepteerd. Nadien is er weer een lade burocratie over me uitgestort. Vele dingen zijn bij een woningaankoop hier verschilend van Nederland. Zo is bijvoorbeeld de koop al twee weken geleden beschreven en heb ik nog steeds niet betaald, omdat ik nog geen rekening ontvangen heb. Ik schijn ook de hypotheken van mijn verkoper af te moeten lossen. Uiteraard worden die bedragen wel van de koopsom afgetrokken.
En er zijn nog meer verschillen. Ook schijnt een overeenkomst niet bindend te zijn, voordat de notaris beschreven heeft.
Allee, ik ben ervan overtuigd dat alles goed komt.
Oh ja. Het gekochte pand is een vakwerkhuis, meer dan vijf honderd jaar oud. Het staat naast de in 1247 gebouwde Katharinenkirche. Er zijn woonvertrekken op drie verdiepingen, afgedekt door twee zolders. Achter het huis ligt een grote Hof van 40 vierkante meter, begrensd door het achterhuis, dat na restauratie ook nog eens zo’n 140 vierkante meter woonruimte zou opleveren. Achter het achterhuis ligt een tuin met vijver begrensd aan de achterkant door de stadsmuur. De Hof wordt begrensd door meer dan twee meter hoge muren. Ik weet niet eens hoeveel kamers ik heb, wel dat er twee badkamers zijn met ligbaden en gelukkig ook een douche. Aan de voorkant heb ik vrij uitzicht over het voormalig kerkhof, dat veranderd is in een park. Het pand staat aan een straatje dat doodloopt tien meter verder bij de kerk waar het nog toegangsweg is voor twee huizen. Maar aan de overkant van het kerkhof, honderd meter verder begint de Breite Strasse, dat is de tweede verkoopstraat van de stad. Ik ga dus middenin de stad, temidden van de natuur wonen.
En dit juweeltje kost me iets meer dan de helft van de opbrengst van mijn krot in Bredevoort. Ongelofelijk. Komt dat zien!
En dat meen ik letterlijk. Komt dat zien. Ik heb ruimte genoeg om wel twintig mensen te slapen te leggen en in mei van het volgend jaar wil ik een gezellige intrekkersparty houden.
Als er mensen zijn om me te helpen verhuizen eind maart, dan zijn ze van harte welkom.

Verder wens ik een ieder prettige feestdagen.

Mijn adres wordt met ingang van 1 april: An der Katharinenkirche 8.