Februari

Salzwedel, 13 februari 2011,

Het leek wel voorjaar deze week, maar nu is de winter weer terug. Vanmorgen, nog in het donker zag ik dat de wereld weer met sneeuw bedekt was. Maar gelukkig zijn de dagen al weer redelijk lang. Om half acht wordt het al licht en het is pas kort voor zes uur dat het donker wordt.
Ik had me voorgenomen regelmatig stukjes te schrijven over mijn verblijf hier, maar daar is nog niks van gekomen. Ik ben nog steeds druk met de inrichting van de woning, daarbij gehinderd door de beperkte tijden waarin het mogelijk is te timmeren of te boren. ’s Avonds heb ik daar geen zin aan en ’s middags kom je er ook niet aan toe, omdat het niet toegestaan is. De “Hausordnung” schrijft voor dat er rust zal heersen van ’s middags één tot ’s middags drie. Dus alleen ’s morgens kom ik toe aan wat klussen. De woning is veel gehoriger dan dat ik vermoed en gehoopt had, maar het prettige is, dat de bewoners zich hier strikt aan de regels houden en weten om te gaan met de beperktheden van de bouwwijze. Ik wist dat in het begin niet, wat me twee keer een botsing opleverde met de buurvrouw onder mij. Achteraf blijkt dat ze me de eerste veertien dagen mijn gang hebben laten gaan met lawaai maken. Toen moest het genoeg zijn en werd er ingegrepen. Ik mocht alleen nog maar lawaai maken in de daarvoor toegestane tijden. Enkele weken later kwam ook daar een eind aan. De buurvrouw schreeuwt dan in het begin wel hard, maar de oplossing komt dan toch tot stand in goed overleg. Met behulp van een kabel van beneden heb ik nu stroom in de garage om daar te zagen en te boren. Inmiddels is dat niet meer nodig en moet ik alleen nog wat verven.

Meubels heb ik hier nog steeds niet kunnen vinden. De vele meubelzaken die ik heb bezocht tonen allemaal een collectie die nogal suf aandoet. In Nederland heb ik bij de twee zaken die ik daar bezocht veel leukere spullen aangetroffen. Maar kopen in Nederland betekent de spullen meeslepen hier naar toe. Toch zal het daar wel van moeten komen. Ik ga niet tegen mijn zin in meubels aan schaffen.

Intussen woon ik nu hier wel officieel. Eind januari heb ik me in Aalten uitlaten schrijven en enkele dagen later heb ik me hier aangemeld. De Duitse belastingdienst was de eerste instantie die liet merken dat ze me welkom heette door me een brief te sturen met daarin mijn Duitse Sofinummer. De Nederlandse belastingdienst was een goede tweede die ook mijn adresverandering had opgemerkt door me te laten weten dat ze de wegenbelasting voor mijn Opel verhoogde. Vreemd dan te lezen, dat de provinciale opcenten daarbij zo’n grote rol spelen, terwijl ik in geen enkele provincie meer woon. De zorgverzekering heeft nog niet van zich laten horen, dus neem ik maar aan, dat ik nog steeds verzekerd ben.
Een huisarts heb ik hier ook nog niet gevonden, wel een oogarts met wie ik aanstaande vrijdag een “Termin” heb. Ik ben al sinds begin december in contact met de opticien om me een nieuwe bril aan te schaffen en dat wil tot op heden nog niet goed lukken. Door de bril die ik kreeg zag ik ‘s nachts veel sterren ook al was de hemel zwaar bewolkt. Ieder lichtje werd een grote ster. Toen voor de tweede keer opgemeten werd kwamen daar heel andere waarden uit dan de eerste keer. Dus stuurde de opticien me naar de dokter om vast te stellen of ik mogelijk suiker of hoge bloeddruk had. De dokter schrijft me nu pillen voor om de bloeddruk te doen zakken, maar van suiker is gelukkig geen spoor gevonden. Toen de opticien daarna opnieuw ging opmeten, werd wel de juiste correctie vastgesteld maar met de proefbril op zag ik alle lichten in het vertrek dubbel. Met mijn boerenverstand zeg ik dan dat moet aan de glazen liggen, want met mijn oude bril zie ik geen dubbele lichten, maar nee, dat schijnt weer niet zo te zijn. Dus van de week eerst maar eens naar de oogarts.

Ondertussen heeft Mubarak van Egypte zich teruggetrokken als president. Wat een spektakel toch. Je krijgt er op den duur wel genoeg van om altijd maar weer beelden op de t.v. te zien van de toestand in dat land. En zal het nu beter gaan, nu het leger de macht aan zich getrokken heeft? Het leger is toch ook immers bij voorbaat geen democratisch instituut.
Ik bezocht Egypte in 1980, nog net voor het tijdperk Mubarak. Ik kwam met de boot uit Jordanië. Het kostte mij een hele dag en veel geld om aan alle formaliteiten te voldoen om het land te mogen betreden. Ik moest er een man huren, die mij vertelde hoeveel ik de ambtenaren moest aanbieden zodat ze mijn papieren in orde zouden maken en er waren vele loketten. Ik kreeg zelfs een nieuw Egyptisch kenteken op mijn Yamaha XT 500.
Het eten vormde een groot probleem. Er stonden wel vleesgerechten op de kaart, maar het vlees was er niet. Het was een maand lang verboden om vlees te eten. Maar dat wist ik eerst nog niet. Als Europeaan werd je bij iedere betaling opgelicht. Zelfs een flesje cola moest je nog terug onderhandelen van 100 naar 25 van hun munten. Bij het eten in restaurants werd er in keurig Latijns schrift een rekening uitgeschreven, die steevast drie keer hoger was dan voor een Egyptenaar. Ik vond de oplossing hiervoor door te zorgen dat je voldoende kleingeld bij je had, wat het eten je waard was gepast op te tafel leggen en als je dan buiten bij je motor gekomen, hoorde dat de hel losbrak bij het vinden van het geld, had jij de motor aan de gang en reed weg.
Toen ik twee maand later het land weer uit wilde met een lijnboot naar Ancona in Italïe zag ik die net voor mijn neus vertrekken. Dat leverde mij een week wachten op. Dat viel nog mee, want in de Soedan had ik een maand op een boot moeten wachten, als ik er op had gewild.

Vanavond nog niet, maar morgenochtend is er weer een aflevering te volgen van “Boer zoekt vrouw”. Ik doe dat op mijn computer via “Uitzending gemist”. Kort geleden ben ik erachter gekomen, dat ik dát zelfs moet aanmelden bij de GEZ, de dienst die de luister- en kijkgelden int.

Iedere maandagavond ga ik naar de Urania om de cursus “Gästeführer” te volgen.
De Urania is een soort Nut van het Algemeen en is in deze stad zeer actief. Ze organiseert lezingen ook over geschiedenis onderwerpen en ook verzorgt ze het Hanze gebeuren voor Salzwedel.
In mei ga ik acht dagen met de Urania naar Litouwen om daar deel te nemen aan de zoveelste moderne Hanzedagen. Ik moet er ook rondkijken of ik iemand op een Gazelle zie fietsen, want in 2003 en in 2007 werd ik daar van een Gazelle Bahia beroofd. Het zou best kunnen want we komen in Klaipeda, waar in 2007 de tweede Bahia werd gejat.

En nou even kijken of ik deze krabbels nog via “waarbenik nu” kan rondsturen.